Albert Oudenaarden – Van den Berg Hardhout

Gevraagd: speelruimte in de houtketen

Geloof me. Ze hebben het niet makkelijk daar, ver weg, over de plas. De bomen groeien er, maar niet tot in de spreekwoordelijke hemel. Integendeel. De bosexploitanten die gerust zouden moeten kunnen slapen met het FSC®-keurmerk op hun hout, liggen vaak wakker. Van de hoge kosten van certificering, de gelimiteerde verkoopprijzen en – dat vooral – de marginale ruimte daartússen. De keten van bos tot bouw staat onder spanning. En de schakel die op breken staat, wordt gevormd door hen. De boseigenaren en zagerijen.

Nu zouden we kunnen doen alsof dat niet óns probleem is, hier in Nederland. Dat zóu kunnen. Maar omdat die houding niet meer van deze tijd is – en zeker niet van de toekomst – slaan we die optie over. Nee, we gaan ervanuit dat u en wij, ons samen met de bosexploitanten één keten voelen.

Gaat het de keten goed, dan hebben alle schakels daar belang bij. Gaat het één schakel minder goed, dan is het de keten, alléén de keten, die dat kan oplossen.

Dat klinkt als liefdadigheid, maar dat is het niet. Los het probleem van de bosexploitanten niet op, en de keten zal breken! En wat uw rol ook precies is in de bouwkolom c.q. houtketen, het laatste wat u wilt is een tekort aan FSC-hout. Een tekort aan dit prachtige bouwmateriaal voor een mooiere wereld. Daarom vragen we u om eens mee te denken. Wat kunnen u en wij eraan doen om de bosexploitanten meer speelruimte te geven? Om de winsten in de keten te vergroten of anders te verdelen? Eén oplossing is in Nederland onderwerp van gesprek, al jarenlang, maar getroffen door een kip-ei-dilemma.

Het vergroten van de vraag naar FSC-gecertificeerd hardhout. Maar wat komt eerst: meer vraag vanuit de markt (opdrachtgevers) of meer aanbod van leveranciers? Waarschijnlijk zegt u: eerst de vraag. Eerst een overheid, een waterschap, een consument die om FSC vraagt, en dan komt de rest vanzelf.

Goed. Dan verklap ik u nu dat díe schakel van de keten al jaren op slot zit. Daarom stel ik voor naar drie andere opties te kijken die de bosexploitanten financiële speelruimte geven. 1. Flexibel omgaan met houtsoorten. (Meer houtsoorten waardevol maken) 2. Zaagrendementen verhogen door meer kort en smal hout af te nemen. 3. Een zo hoog mogelijke prijs betalen.

Deze drie opties hebben niets te maken met een kip, en ze wachten ook niet op een ei. We kunnen er vandaag mee beginnen. Maak het ketengevoel in uzelf wakker, realiseer u dat u duurzaam denkt, en ontdek hoe groot de impact is van deze drie opties. Denk als een keten. Samen iets oplossen doen we niet door allemaal op de ander te wachten – maar door allemaal zélf te beginnen.

Zullen we?